Πριν από έντεκα χρόνια, ο Πάμπλο Γκαρσία, «χάρισε» σε όλον τον ασπρόμαυρο λαό μια πολύ δυνατή στιγμή.
21 Φλεβάρη του 2010. Το ρολόι στον φωτεινό πίνακα της Τούμπας σημαδεύει το 60ο λεπτό. Ο Βιεϊρίνια κερδίζει φάουλ από τα δεξιά, όπως επιτίθεται ο ΠΑΟΚ, ο οποίος τα τελευταία λεπτά έχει αυξήσει την πίεση στον Παναθηναϊκό.
Ο Γκαρσία, που πριν λίγα 24ωρα είχε «χάσει» την μητέρα του και ταλαιπωρημένος ψυχικά και από το μεγάλο ταξίδι Ουρουγουάη-Ελλάδα, αναλαμβάνει την εκτέλεση. Πολλοί θα θεώρησαν, πως δεν θα έπρεπε να αγωνιστεί καθόλου. Θολωμένο μυαλό, επηρεασμένος και πεσμένος ψυχολογικά.
Ο Πάμπλο, τους διέψευσε όλους. Σημάδεψε και κάρφωσε την μπάλα στο απέναντι πλαϊνό δίχτυ του Τζόρβα, ο οποίος έμεινε ακούνητος και κοιτούσε την πορεία της. Για κλάσματα δευτερολέπτων, στην Τούμπα, επικρατεί σιγή ιχθύος. Από την στιγμή που η μπάλα φεύγει από το πόδι του Γκαρσία, ώσπου να καρφωθεί στα δίχτυα.
Μετά, πανδαιμόνιο. Ο ΠΑΟΚ ανοίγει το σκορ σε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για την εξέλιξη του πρωταθλήματος, με τον Γκαρσία να ξεσπάει ψυχολογικά και να κλωτσάει μια πινακίδα. Όλοι οι συμπαίκτες του τον αγκαλιάζουν. Αυτός, κοιτάζει τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετάει την μητέρα του.
Για την ιστορία το παιχνίδι έληξε 2-1 υπέρ του ΠΑΟΚ, με τον Σισέ να ισοφαρίζει γρήγορα για τον Παναθηναϊκό και τον Μουσλίμοβιτς να απαντάει επίσης άμεσα για το 2-1.
«Σκοράρω μες τη ζούγκλα πάω στο πέταλο και κλαίω. Σαν μπαλαδόρος από το Μοντεβιδέο» – Στίχος από κομμάτι του ράπερ ΛΕΞ