Η αθλήτρια του δικεφάλου αναφέρθηκε στις δύσκολες ώρες περνά η πόλη της λόγω του κορωνοϊού.
Το κείμενο της αθλήτριας του τμήματος χάντμπολ γυναικών του ΠΑΟΚ, Αγνής Ζυγούρα, φιλοξενήθηκε στο «Ημερολόγιο Καραντίνας» στο greekhandball.com, στο οποίο αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Καστοριάς, που χτυπήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον ιό.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
«Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ στην αρχή πίστευα πως υπάρχει μια τεράστια κινδυνολογία και υπερπροβολή γύρω από το συγκεκριμένο θέμα και αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει στο σημείο να βρίσκεται σε καραντίνα πάνω από το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή πάνω από 3 δισ. άνθρωποι σε τουλάχιστον 70 χώρες. Οι αριθμοί ζαλίζουν και δεν θέλω καν να αναφερθώ στους θανάτους.
Αυτές τις ημέρες ο καθένας μας ξεχωριστά ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις και μία τεράστια ανατροπή της καθημερινότητας με επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Προσωπικά, δεν πίστευα ποτέ ότι Μάρτη μήνα θα βρίσκομαι στο σπίτι μου στην Καστοριά με την οικογένειά μου αντί να προετοιμάζομαι με την ομάδα μου για τους τελικούς του Πρωταθλήματος και μάλιστα ότι η αγαπημένη μου πόλη θα έχει πληγεί σε τέτοιο βαθμό από τον ιό αυτόν. Και θέλω να σταθώ λίγο εδώ…
Η πόλη μου αντιμετωπίζεται σαν μία σύγχρονη «Σπιναλόγκα». Με 33 κρούσματα μέχρι τώρα, 4 θανάτους, αρκετούς στο νοσοκομείο, ένα νοσοκομείο υποστελεχωμένο (μιας και γιατροί και νοσηλευτές βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό), τραβάμε το δικό μας Γολγοθά. Το κράτος μέχρι στιγμής «κωφεύει» στις εκκλήσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, γιατρών και νοσηλευτών. Παρακαλούμε να μην αρρωστήσουμε, γιατί δεν δέχονται τους Καστοριανούς στα γύρω νοσοκομεία. Προσπαθώ να κρατώ το ηθικό μου ακμαίο, γυμνάζομαι καθημερινά, είμαι κοντά στους αγαπημένους μου ανθρώπους, προσεύχομαι και ευελπιστώ ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες. Σίγουρα, πάντως, η ζωή μας μετά από αυτό δεν θα είναι η ίδια.
Η κατάσταση αυτή, ωστόσο, είναι δύσκολη για όλους. Ο εχθρός είναι κοινός και πρέπει να συμμαχήσουμε. Με αυτό εννοώ, φυσικά, να τηρούμε τις αποφάσεις, που παίρνονται για την ασφάλειά μας, όσο δύσκολες και αν είναι, δεδομένου ότι περιορίζονται οι ατομικές μας ελευθερίες. Σκέφτομαι πως αν αυτός ο ιός μπορούσε να μιλήσει ίσως μας έλεγε ότι σας κλείνω στο σπίτι, για να μάθετε να εκτιμάτε τα μικρά πράγματα της ζωής, όπως έναν καφέ με τους φίλους σας, την επίσκεψη στους παππούδες σας, την βόλτα με το κατοικίδιό σας, την καθημερινή σας προπόνηση. Τόσα πράγματα, που είχαμε δεδομένα και καταλάβαμε την αξία τους τώρα, που τα στερηθήκαμε».