Κάποτε οι δικαιολογίες πρέπει να τελειώσουν και οι υπεύθυνοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Το να σπρώχνουμε κάτω απ’ το χαλάκι τα προβλήματά μας, δεν τα εξαφανίζει, απλά τα κρύβει.
Του Τηλέμαχου Περτσινίδη
Τι καλύτερο από να φταίνε διαρκώς οι άλλοι; Να φταίνε οι παράμετροι, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, οι αντίζηλοι, οι εχθροί, ακόμα και οι φίλοι, αλλά ποτέ ο εαυτός μας; Πόσο ωραίο θα ήταν αν μια ζωή τα ρίχναμε όλα επάνω στη διαιτησία, επάνω στην κακή μας τύχη, την γκαντεμιά μας, το κακό το μάτι, τον καιρό και το γήπεδο.
Θέλει κότσια να παραδεχθείς το λάθος σου και να αναλάβεις την ευθύνη. Όχι μονάχα στα λόγια. Αλλά στην πράξη. Θέλει ευθιξία και θάρρος. Θέλει συνειδητοποίηση και αυτοκριτική.
Ντάξει, ο Λουτσέσκου είτε τον αντιπαθούμε είτε όχι, κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ασπρόμαυρη ιστορία. Ανήκει και αυτός στο πάνθεον του αήττητου πρωταθλήματος, έχοντας τον ρόλο του πρωτεργάτη. Αυτόν τον τίτλο δεν μπορεί να του τον πάρει κανένας. Ό,τι και αν γίνει. Όπως και όλα τα παιδιά εκείνης της χρονιάς. Από τον Πρίγιοβιτς, τον Πέλκα και τον Βιεϊρίνια, μέχρι και τον Τόσκα και τον Καρέλη. Ήταν μέλη του ιστορικού πρωταθλήματος.
Όλοι τους αποθεώθηκαν. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Όλοι τους έλαβαν μεγάλη αγάπη από την ασπρόμαυρη κερκίδα και φυσικά είδαν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς να φουσκώνουν. Κανείς δεν το έκανε για τη ψυχή της μάνας του. Αλίμονο. Ανταμείφθηκαν όλοι στο έπακρο. Τόσο σε ψυχική υπόσταση όσο και σε υλική.
Αυτό ωστόσο, δεν τους απαλλάσσει από την κριτική. Όπως θα αναγνωρίσουμε το καλό και θα χειροκροτήσουμε, έτσι θα πούμε και το κακό και θα κάνουμε κριτική. Όχι αθέμητη. Αλλά ορθή. Και όταν φυσικά χρειάζεται. Η κριτική είναι το μεγάλο όπλο του ανθρώπου, προς το δρόμο του για την εξέλιξη. Ντε φάκτο. Το να κλειστούμε σε μια γυάλα με τους φίλους μας και να λέμε μονάχα καλά λόγια ο ένας για τον άλλον, μπορεί να μας γεμίζει ικανοποίηση, αλλά θα μας αφήνει στάσιμους. Αυτός είναι ο νόμος της ζωής.
Ας πούμε αλήθειες λοιπόν, όσο επίπονες και αν είναι.
Η χρονιά του ΠΑΟΚ οικονομικά, έφθασε στο τέλμα της από την ημέρα που αποκλείστηκε από την Ευρώπη. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ο ΠΑΟΚ υπολόγιζε πολλά επάνω στα ευρωπαϊκά έσοδα και ο αποκλεισμός αυτός έβαλε φρένο στα όποια σχέδια έκανε η ομάδα για περεταίρω ενίσχυση. Ο Σαββίδης μπορεί πρόσφατα να προχώρησε σε νέα ΑΜΚ, ωστόσο κάλυψε οικονομικές «τρύπες» οι οποίες προϋπήρχαν. Η μόνη χαραμάδα αγωνιστικής ενίσχυσης που προσωπικά βλέπω, είναι εάν και εφόσον υπάρξουν κάποιες αποχωρήσεις παικτών, οι οποίες θα επιφέρουν χρήματα.
Μια άλλη μεγάλη αλήθεια, είναι πως ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ γίνεται να στηριχθεί μονάχα στις ακαδημίες του. Επειδή το διάβασα και αυτό, πως η ομάδα δεν χρειάζεται ενίσχυση καθώς έχει παίκτες από τις ακαδημίες. Αυτό δεν υπάρχει πουθενά, σε κανέναν σύλλογο παγκοσμίως. Τα μοντέλα ομάδων που ο ΠΑΟΚ έχει θέσει ως στόχο του (Μπενφίκα, Άγιαξ, Πόρτο κλπ) παράγουν περίπου 2-4 ταλέντα τον χρόνο. Όχι μια ολόκληρη ενδεκάδα. Έχουν δυνατές ακαδημίες, αλλά έχουν και δυνατό δίκτυο scout προκειμένου να εντοπίζουν παίκτες σε μη προηγμένα πρωταθλήματα και να τους παίρνουν κοψοχρονιά, αναπτύσσοντάς τους.
Όλοι οι παίκτες των ακαδημιών, πρέπει να στηριχθούν βάσει πλάνου. Όχι απλά να τους ρίξουν στην αρένα με τα λιοντάρια και να επιβιώσουν. Πρέπει σταδιακά να μπαίνουν στο κλίμα της πρώτης ομάδας και όχι εν μια νυκτί.
Συνεχίζοντας το χορό των αληθειών, ας πάμε και στον Ραζβάν. Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν χρειάζεται να έχεις στην ομάδα σου τον Μέσι, τον Εμπαπέ και τον Βαν Ντάικ για να κερδίσεις τον Κούεν, τον Οικονομίδη και τον Χατζηισαΐα. Ναι, δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα, προφανώς. Θα χάσεις, θα έρθεις και ισόπαλος. Αλλά άλλο αυτό και άλλο το να επικρατεί η λογική «Με αυτούς που έχει τι να κάνει;». Δεν είχε να αντιμετωπίσει την Ρεάλ των Γκαλάκτικος.
Ο Λουτσέσκου από επιλογή του αφήνει εκτός αποστολής ένα νέο παιδί, που ως τώρα δεν έχει δείξει κακά δείγματα γραφής, το οποίο μπορεί να παίξει και ως δεκάρι και ως εξτρέμ, και παίρνει σταθερά τον επί 3 χρόνια ντεφορμέ Μπίσεσβαρ και τον μέχρι πρότινος «εκτός πλάνων» Μουργκ. Ο Σουριναμέζος των 2 γκολ πέρσι και ο Αυστριακός των επίσης 2. Τι παραπάνω να κάνουν; Πόσες παραπάνω ευκαιρίες να πάρουν για να αποδείξουν εάν αξίζουν ή όχι; 3 χρόνια και οι δύο δεν έχουν κάτι άλλο να επιδείξουν.
Αλλά και τον Μουργκ που τον έβαλε, τον έβαλε όταν το ματς ήταν λίγο πριν ξεψυχήσει. Έβγαλε τον Σβαμπ στο 85′, ενώ ο Αυστριακός «φώναζε» για αλλαγή από το 60′. Αφήνει τον Ολιβέιρα μέχρι το 75′, ενώ για ακόμη μια φορά είναι η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας.
Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο προπονητικής UEFA Pro για να καταλάβεις κάποια θεμελιώδη πράγματα.
Και όχι. Η δικαιολογία «ο προπονητής φταίει που ο Ολιβέιρα χρειάζεται 20 τελικές για να βάλει ένα γκολ;» δεν ευσταθεί. Γιατί; Γιατί ο προπονητής ήταν αυτός που το 2021 όταν επέστρεψε επέλεξε τον Ολιβέιρα για τη θέση του φορ, με την ομάδα να τον χρυσοπληρώνει. Λες και στην ΑΕΚ την περασμένη διετία μάτωνε τα δίχτυα και όταν ήρθε σε μας έμεινε τζούφιος. Το ίδιο ήταν και πριν. Ένας μέτριος φορ, κινητικός μεν, αλλά όχι τόσο αποτελεσματικός δε.
Ο Λουτσέσκου ήταν αυτός που φέτος το καλοκαίρι πίστεψε δεύτερη φορά στον Ολιβέιρα και τον κράτησε για βασικό επιθετικό, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να διώξει τον Κούτσια και να προτιμήσει να μείνει με 2 φορ, χαρακτηριστικό το πόσο πολύ πίστευε (και πιστεύει;) στον Πορτογάλο. Ο Λουτσέσκου κράτησε το καλοκαίρι τον Μπίσεσβαρ, «καίγοντας» ουσιαστικά μια θέση στο ρόστερ στην οποία θα μπορούσε ο ΠΑΟΚ να είχε πάρει κάποιον άλλον. Ο ίδιος κράτησε και τον Ζίβκο Ζίβκοβιτς για άλλα δύο χρόνια. Ο ίδιος πριν 4 μέρες έλεγε ότι θέλει να μείνει ο Μουργκ.
Άρα, διαμαρτυρόμαστε για το ότι ο Λουτσέσκου δεν έχει παίκτες, ενώ ο ίδιος του έκανε 3 επιλογές, από τις οποίες ο ΠΑΟΚ παίρνει ελάχιστα πράγματα.
Η στήριξή μας στο αγωνιστικό τμήμα δεν αλλάζει. Είτε με προπονητή τον Λουτσέσκου, είτε με τον Φερέιρα, είτε με τον Στανόγεβιτς. Ωστόσο, αυτό δε θα μας αποτρέψει από το να γράφουμε και να λέμε τα προφανή. Αυτά που βλέπουμε. Αυτά για τα οποία αξίζει η άσκηση κριτικής.