Πόσες ομάδες έχουν δυναμώσει τα τελευταία χρόνια; Πόσες έχουν καταφέρει να ανέβουν ένα σκαλοπάτι και να γίνουν φόβητρο για τις κλασικές ποδοσφαιρικές δυνάμεις της Ελλάδας;
Πέρασαν τα χρόνια και άλλαξαν πολλά στο διάβα τους. Μεγαλώσαμε με το «δεν γίναμε ΠΑΟΚ για τους τίτλους» και τώρα έρχονται σωρηδών μπροστά μας. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να αποπροσανατολίσει έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος παρακολουθεί και είναι μέσα στα πράγματα.
Αυτό, όμως, που δεν άλλαξε στον ΠΑΟΚ μέσα σε αυτή την πενταετία με τις επιτυχίες, είναι η στάση του Παοκτσή απέναντι στους θεωρητικά «μεγάλους» αντιπάλους του. Δεν παίζει, φυσικά, τέλεια σε όλα τα ματς, ούτε όλα τα παιχνίδια έχουν την ίδια βαρύτητα. Πάντως, δεν έχει φτάσει σε σημείο να κοιτάει υπεροπτικά τον αντίπαλο.
Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση από την πλευρά του Ολυμπιακού. Η σιγουριά, η υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, που καταντάει αλαζονική. Ένας τελικός κυπέλλου είναι 90 λεπτά, ίσως και κάτι παραπάνω κάποιες φορές, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος ή αυτός που έχει ποιοτικότερο ρόστερ. Μεγάλες πιθανότητες κατάκτησης έχει αυτός, που το θέλει περισσότερο, αυτός που κοιτάει τον αντίπαλο στα μάτια, όποιος και να είναι.
Βλέποντας τη συνέντευξη Τύπου του Ολυμπιακού μία μέρα πριν τον τελικό, μου έκανε εντύπωση μια ατάκα του Αβραάμ Παπαδόπουλου. «Είμαστε υποχρεωμένοι να τα δώσουμε όλα για εμάς και για τον κόσμο», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Έλληνας αμυντικός των «ερυθρόλευκων». Υποχρέωση; Αυτή είναι η καλύτερη λέξη για να περιγράψεις έναν τελικό κυπέλλου;
Οι τελικοί παίζονται για να κερδίζονται, όχι επειδή έχεις την υποχρέωση να το κατακτήσεις, ούτε επειδή έχεις τη βεβαιότητα ότι θα το πάρεις.
Αυτό είναι το “κλειδί” στο χθεσινό τελικό κυπέλλου. Ο ΠΑΟΚ ήθελε περισσότερο το κύπελλο, ήξερε για ποιο λόγο αγωνίζεται, τι έχει να αντιμετωπίσει και γυάλιζε το μάτι του. Ο Ολυμπιακός, από την άλλη πλευρά, έπαιζε τον τελικό γιατί «πρέπει», «είναι υποχρεωμένος» και «πρέπει να πάρει νταμπλ». Έχει χαθεί η αξία του τίτλου, όταν ξέρεις ότι στο τέλος θα το πάρεις, το αξίζεις ή όχι, όταν «πρέπει» να το κάνεις κι όχι επειδή το θέλεις διακαώς.
Να μιλήσουμε καθαρά αγωνιστικά; Ο Πέδρο Μάρτινς παρουσίασε μια 11άδα, την οποία βλέποντάς τη αντιλήφθηκα πόσο πολύ ρισκάρει και πως πλέον είναι στο χέρι του ΠΑΟΚ η κατάκτηση του κυπέλλου. Δεν ξέρω, γιατί να ξεκινήσει έναν ανέτοιμο παίκτη και γιατί να «αχρηστεύσει» το Εμβιλά, βάζοντάς τον κεντρικό αμυντικό. Το δεδομένο είναι πως ο Πορτογάλος κόουτς δεν είχε εναλλακτικό πλάνο, γνώριζε πως αν το πείραμα με τον Παπασταθόπουλο δεν του βγει, τότε δύσκολα θα μπορούσε να ανταπεξέλθει κόντρα στον ΠΑΟΚ.
Ο Ολυμπιακός είναι μια ανώνυμη εταιρεία και συμπεριφέρεται σαν μία τέτοια και καλά κάνει, είναι δικαίωμά του. Χάνει, όμως, την ουσία του ποδοσφαίρου. Το λόγο για τον οποίο υπάρχει το ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚ είναι μια ανώνυμη εταιρεία, που σίγουρα δεν συμπεριφέρεται έτσι. Μπορεί επί εποχής Σαββίδη να άλλαξαν πολλά σε επίπεδο επικοινωνίας, διοίκησης και οικονομικής ευχέρειας. Σε αυτά τα χρόνια, που είδαμε πολλές αλλαγές, δεν είδαμε να αλλοιώνεται η νοοτροπία του Παοκτσή.
Αυτό το DNA κρατάει τον ΠΑΟΚ ακόμα προσγειωμένο κι ελπίζω να μην αλλοιωθεί στο πέρασμα των χρόνων, γιατί αυτό είναι η κινητήρια δύναμη του συλλόγου.