Κυριακή σήμερα, μα δεν είναι ίδια όπως οι άλλες. Οι προηγούμενες, ή οι επόμενες. Σήμερα, δεν έχει ΠΑΟΚ και είναι μια καλή ευκαιρία για χαλάρωση και περισυλλογή των σκέψεων.
Του Τηλέμαχου Περτσινίδη
Αρκετά έντονες, ήταν οι μέρες της εβδομάδας που πέρασε, μη μπορώντας να βρούμε ηρεμία σε καμία απ’ αυτές. Λίγο πολύ, είχαμε από ένα θεματάκι κάθε μέρα να καταπιαστούμε, δόξα τω Θεώ.
Σήμερα, εκμεταλλευόμενος και το… ρεπό της ομάδας, είπα να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά και να δούμε το τι έχει γίνει μέχρι σήμερα και το τι θα γίνει στο εγγύς μέλλον.
Ήρεμα και με καθαρή σκέψη. Γιατί, ποτέ, δεν κάνει καλό κάποιος «θερμοκέφαλος», παρά μόνο σε μπελάδες βάζει.
Η αλήθεια είναι πως προβληματίζομαι, βλέποντας κάποια πράγματα, τα οποία τείνουν να επαναλαμβάνονται. Μιλάω καθαρά για το αγωνιστικό σκέλος, τουλάχιστον προς το παρόν.
Μπορεί προπονητής να μην είμαι και να μην έχω κανένα δίπλωμα, αλλά δεν νομίζω πως αυτά που θα πω, χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη… γνώση ή κανένα ειδικό πτυχίο για να τα διακρίνω και να τα εντοπίσω.
Ναι, οκέι. Το 3-4-2-1 ή 3-4-3 ή ότι άλλο σύστημα μπορεί να «παίξει» η ομάδα κατά την διάρκεια ενός αγώνα (πάντα με 3 στόπερ), να μας έφερε αποτελέσματα πέρσι στα Play Off και να πέτυχε επικές προκρίσεις φέτος επί Μπενφίκα και Μπεσίκτας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει, πως από ‘δω και πέρα, έχοντας βρει το τέλειο σύστημα, η ομάδα δεν θα αλλάξει ποτέ άλλοτε. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι το τέλειο σύστημα. Δεν υπάρχει τέλειο σύστημα στο ποδόσφαιρο. Κάθε αγώνας, είναι διαφορετικός. Διαφορετικές ανάγκες.
Η Μπενφίκα έπαιξε ανοιχτά, δεν κλείστηκε στην άμυνά της, βγήκε μπροστά για να σκοράρει. Εκεί, τα τρία στόπερ ήταν χρήσιμα, αμύνθηκαν καλά και ο ΠΑΟΚ κτύπησε στη κόντρα.
Κατανοητό όμως είναι, πως εκείνο το παιχνίδι ήταν τελείως διαφορετικό με αυτό της Ομόνοιας ή της ΑΕΚ ή του Βόλου. Ο αντίπαλος έμεινε πίσω, περίμενε τον ΠΑΟΚ να επιτεθεί και μετέπειτα να βγει ο ίδιος σε αντεπίθεση προκειμένου να «κλέψει» κάτι.
Όπως και έγινε. Ισοπαλία και τα τρία ματς.
Μια ομάδα, θα πρέπει να προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε αγώνα. Σαν χαμαιλέοντας. Θα πρέπει ο προπονητής, να έχει την διορατικότητα για να «διαβάσει» τον επερχόμενο αγώνα, αλλά και την ικανότητα, αν κάτι στραβώσει κατά την διάρκεια του ματς, να το διορθώσει άμεσα με δικές του κινήσεις.
Στην Συνέντευξη Τύπου, πριν το παιχνίδι με την Ομόνοια, ο ίδιος του λέει πως θεωρεί, το να παίζει μια ομάδα με τον δικό της τρόπο ότι είναι η «ταυτότητά» της.
Ναι, προφανώς.
Η κάθε ομάδα, έχει έναν δικό της τρόπο παιχνιδιού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, πως τα θυσιάζουμε όλα στον βωμό. Θα χρειαστεί να υπάρξουν φορές, που θα αλλάξεις τα πλάνα για να πάρεις το αποτέλεσμα, ακόμη και αν παίξεις όχι όπως θες. Και φυσικά, πρέπει να έχει την οξυδέρκεια και να καταλάβεις πότε θα χρειαστεί να το πράξεις αυτό.
Η χρονιά, παιδιά, είναι μεταβατική. Το γνωρίζαμε εξ αρχής. Θα είναι μια χρονιά για γερά στομάχια. Σκαμπανεβάσματα και αστάθεια, ίσως είναι δύο λέξεις που θα μπορούσαν να την χαρακτηρίσουν.
Το θέμα, σε πρώτη φάση, είναι να αποδειχθεί πως υπάρχει πλάνο, στο οποίο πατάει η ομάδα πάνω. Πως έχει χαράξει την πορεία της και την ακολουθεί πιστά. Και από ‘κει και πέρα, θα έρθουν και τα υπόλοιπα.
Προτού κλείσω, θέλω να αναφερθώ και στο θέμα του Βιεϊρίνια.
Η αλήθεια είναι, πως ο κόσμος διχάστηκε. Και μάλιστα πολύ. Άλλοι είναι θυμωμένοι και άλλοι χαρούμενοι. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό, πιστεύω πως έπαιξαν τα ΜΜΕ, το οποίο το σημειώνω με λύπη.
Το θέμα το «τράβηξαν» από παντού και το ξεχείλωσαν, πετυχαίνοντας τον διχασμό. Όχι βέβαια, πως θέλουμε και πολύ για να διχαστούμε, αλλά λέμε τώρα.
Προσωπικά είμαι χαρούμενος που ο Πορτογάλος μένει. Μιλάμε για μια προσωπικότητα, που δεν θα βοηθήσει μονάχα αγωνιστικά. Στα αποδυτήρια, χρειαζόμαστε φωνές που θα παρακινούν τους μικρότερους. Ηγετικές φυσιογνωμίες. Ο Αντρέ, ο Βαρέλα, ο Κρέσπο, είναι τέτοιοι παίκτες.
Και για να κλείσω, φωστήρες των πληκτρολογίων, δεν μάθατε και δεν θα μάθετε ποτέ το τι πραγματικά συνέβη το καλοκαίρι ανάμεσα σε ΠΑΟΚ-Βιεϊρίνια. Το ότι διαβάσατε κάτι μέσω ίντερνετ, ή ακούσατε κάτι στο ραδιόφωνο, δεν σημαίνει δα πως ισχύει.