Αφουγκραζόμενος το κλίμα των τελευταίων ημερών, από τον αποκλεισμό δηλαδή έως και σήμερα, μάζεψα τα όποια ψυχικά αποθέματα που έμειναν μετά την νύχτα της 30ης Σεπτεμβρίου και αποφάσισα να γράψω και ‘γω δύο πράγματα, βρε αδελφέ.
Του Τηλέμαχου Περτσινίδη.
Το όνειρο του Champions League χάθηκε -και- για φέτος και ο σχεδιασμός της ομάδας ήταν μέτριος ως κακός. Αυτή θα μπορούσε να είναι η μια όψη του νομίσματος.
Έλα όμως, που υπάρχει κι άλλη.
Ο σύλλογος, έπρεπε να περάσει το εμπόδιο τριών ομάδων, προκειμένου να μπει στους ομίλους. Τρεις ομάδες, που θα μπορούσαν άνετα να αποτελούν από μόνες τους έναν όμιλο στην διοργάνωση. Σε όλες τις αναμετρήσεις, το αουτσάιντερ ήταν ο ΠΑΟΚ. Είτε αρέσει, είτε όχι.
Το πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις, αλλά προδόθηκε στο τέλος, όχι επειδή του το στέρησε η τύχη (ας πάψουμε να μασάμε πάντα την ίδια καραμέλα) αλλά διότι δεν είχε τις… λεπτομέρειες οι οποίες θα έδιναν την πρόκριση.
Πάμε παρακάτω.
Το κομμάτι του σχεδιασμού, ίσως είναι 5 φορές πιο δυσκολονόητο από αυτό της προπονητικής. Που στηρίζω την θεωρία μου αυτή; Σε μια καφενειακή σκέψη, η οποία λέει πως ποδόσφαιρο λίγο-πολύ όλοι μας θα ξέρουμε, από τα τόσα χρόνια που παρακολουθούμε.
Ο Όλαφ Ρέμπε, σε αντίθεση με τους περισσότερους συμπατριώτες του που έρχονται στην Ελλάδα, δεν ήρθε εδώ για να κάνει διακοπές, για να εκτελέσει μια σειρά αποστολών. Δύσκολων.
Το πρώτο μεγάλο στοίχημα, τόσο δικό του όσο και αυτών που τον έφεραν εδώ, ήταν να καταφέρει να μικρύνει στο ελάχιστο την ψαλίδα εσόδων-εξόδων, αισθανόμενος την «καυτή» ανάσα της UEFA στο σβέρκο του.
Και προφανώς, για να λέμε πως η UEFA έχει φθάσει σε σημείο να απειλεί (τον οποιοδήποτε σύλλογο) με τον βούρδουλα του FFP, πάει να πει πως ο ισολογισμός έχει… τεράστιες διαφορές.
Ο Ρέμπε κάθισε κάτω, έβαλε τα πράγματα σε μια σειρά και ξεκίνησε δουλειά. «Έκοψε» από ‘δω, «πήρε» από ‘κει προκειμένου να καταφέρει να διασφαλίσει κάποια χρήματα. Έλυσε βαριά συμβόλαια ποδοσφαιριστών, που αποκτήθηκαν και δεν προσέφεραν το ελάχιστο. «Ξεφορτώθηκε» παίκτες που ο Φερέιρα δεν υπολόγιζε, είτε δίνοντάς τους δανεικούς, είτε με μεταγραφή.
Κατάφερε να πουλήσει παίκτες, που τα συμβόλαιά τους έληγαν σε έναν χρόνο (Ακπόμ, Πέλκας, Λημνιός) και δεν υπήρχε μεγάλη πρόθεση για να ανανεωθούν. Βέβαια, εάν ως και τον χειμώνα δεν θα είχαν πουληθεί, ο ΠΑΟΚ θα τα ανανέωνε προκειμένου το καλοκαίρι να μην φύγουν ως ελεύθεροι.
Επιπλέον, ο Ρέμπε «βγάζει στο σφυρί» αρκετούς παίκτες του ΠΑΟΚ, οι οποίοι αποτελούν μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, ωστόσο απ’ την ώρα που δεν έρχεται ικανοποιητική πρόταση, δεν τους παραχωρεί, δίνοντας ξεκάθαρο μήνυμα πως δεν πρόκειται να… ξεπουληθούν.
Παράλληλα, η ομάδα πέτυχε να υπογράψει το πιο κερδοφόρο τηλεοπτικό συμβόλαιο στην ιστορία της, έχοντας και από εκεί τεράστια κέρδη, ενώ τέλος το αγωνιστικό τμήμα με την πορεία του στα προκριματικά του Champions League καταφέρνει να εξασφαλίσει αρκετά χρήματα στα ταμεία της ομάδας.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, που η ομάδα έχει αρκετά έσοδα, μα και πάλι η ψαλίδα παραμένει ελάχιστα ανοιχτή, λόγω των ατασθαλιών των προηγούμενων ετών.
Ο Ρέμπε, στο κομμάτι των μεταγραφών πλέον, θα πρέπει μεν να καλύψει τα «θέλω» του Φερέιρα, μα να μην βγει εκτός πλαισίου δε. Όχι συμβόλαια άνω των 500-600 χιλιάδων ευρώ.
Έγιναν επτά κινήσεις. Καλές ή κακές, θα φανεί στο τέλος της σεζόν. Μα πλέον ο ΠΑΟΚ, έχοντας τακτοποιήσει τον ισολογισμό του σε μεγάλο ποσοστό, το μόνο σίγουρο είναι πως θα μπορεί από του χρόνου κι όλας να φτιάξει ένα ακόμη πιο δυνατό σύνολο.
Πως; Βαδίζοντας στον σωστό δρόμο και δίνοντας χρήματα που αντιστοιχούν στην μεταπωλητική αξία του κάθε παίκτη, αλλά και στην τωρινή του αξία, μη ξοδεύοντας με το τσουβάλι -άσκοπα- λεφτά σε παίκτες 32-33-34 ετών και ούτω καθεξής.